Geriye Kalır Atman

Zamanla, uzamla savrulur her birimiz,
Kendinden bihaber, sisler içinde giz.
Bir o yana bir bu yana, devranın rüzgarında,
Yaralarda tükenir, şifalarda diriliriz.

Sevgi adına örülen bağlar çözülür, ansızın,
Geriye esaretin yorgun soluğu,
Duyuların pas tutmuş kabuğu.
Coşku sönünce —
Derin bir sükuttan filizlenir bilinç,
Gecenin rahminde niyetlenir diriliş.

Hayat ıssız bir ırmak gibi süzülür, ansızın,
Geriye benliğin tenha sadası,
Kalbin kendi yankısıyla konuşan nevası.
Acı dinince —
Gecenin içinden usulca kalkar tefekkür,
Yürümeye koyulur birliğe semmür.

Ne amansızdır bu cehd!
Ne arındırıcıdır bu budanıp sehd!