Benliğin Ölümü

Uzam ve zamanla bölünmüş bizler,
Bihaber yolculuklarımızın benzerliğinden.
Oysa her birimiz yaralarda sönümlenir,
Şifalarda yeniden doğarız,
Bir uzamdan ötekine, zamandan zamana
Savruluşun girdabında.
Ne amansız, ne zorlu bu çaba!
Ne özgürleştirici, ne besleyici bu budanma!

Ruhun titreyene dek üst üste yığılan
İncinmişlik katmanlarını hayal et —
O ağırlık kurmuştu bir zamanlar dünyamı.
Gözyaşlarını bırakıp yolu kucakladım.
Tüm acıların ardından:
Acının korkusundan bilgelik doğar.

Sevgi adına örülen bağlar acısızca kopar,
Terk ediş sıcaklık içinde salıverilir,
Yerini esaretle yaşamanın hayal kırıklığına bırakır,
ve uyuşmuş duyulara.
Tüm karmaşanın ardından:
Dirilişin başlangıcının bilinci doğar.

Hayatın kendisi böylesine ıssız.
Benliğin yalnızlığında dikilirken
Ne intikam ne de kin kalır.
Tüm taşkın duyguların ardından:
Başkalarının yalnızca rehberlerimiz olduğu idrakı doğar.