Codru

Beyaz güneşin altında asırladır uyuyan köyler,
Taş duvarlarına zamanın sindiği,
Bir mezarlık sessizliğiyle dinler
Rüzgarın fısıldadığı kayıp hikayeleri.
Duyuları uyuşturur baharın düşü bile
Bilinmezle şimdi bulanır birbirine
Kalır geriye yiten neşeli şenliklerin hayali.

Ey vahşi kolkhoz!
Toprağın çığlığı hala duyulur samanlıklardan,
Donmuş kuyulardan, ve atsızlaşmış ahırlardan.
Tarih ibarettir, kemiklerimizde yasaklı bir matemin sızısından.

Her yol ikiye ayrılır bu diyarda,
Biri şaraphaneye, biri manastıra.
Açlık hırıltısıyla ulur köpek mısır ambarında,
Mesih çarmıhında, her yol ayrımında.
Bense buz kesilmişim, bir gölet gibi.

Codru:
Uzanır meşeler, kayınlar, akçaağaçlar
Sığınır tilkiler ve sincaplar.
Saçılır vadinin yankısı, kışa yenik yokluğa
Saçılır kokusuz dallar, cansızlığın kucağına.

Karlara bürünmüş akçaağaçlar,
Donmuş toprağa kenetlenmiş kökler,
Kahverenginin beyaza kanadığı o yalınlıkta,
Bir geyik sürüsü —
Sanki kırağının ruhları onlara yol gösteren,
Sanki kaderin kendisi geçip giden.

Tilki ulumaları yarıyor gecenin kadifesini,
Meşe kabuğundaki yaralar fısıldıyor geçmişin sisini,
Yaprakların ölüm hışırtısı toprağa nefes olurken,
Bir baykuşun sessiz kanatları alıp gidiyor beni.